Երեք օր է, ինչ ԶԼՄ-ները հեղեղված են տեղեկությամբ, որ արձակագիր, Արցախյան ազատամարտի մասնակից Լևոն Խեչոյանը հրաժարվել է պետության կողմից Առաջին հանրապետության տոնի առթիվ իրեն շնորհված մեդալից՝ պատճառաբանելով երկրում ահագնացող արտագաղթը:
Շաբաթներ առաջ ազատամարտիկներն էին նստացույց հայտարարել Ազատության հրապարակում, իսկ այնուհետև՝ կառավարության շենքի մոտ դուրս եկել բողոքի ակցիայի՝ պահանջելով փոքրիշատե արժանապատիվ թոշակի նշանակում պետության կողմից:
Այսօր էլ ազատամարտիկ Մկրտիչ Բաղդասարյանն է Գյումրիում հրապարակել իր բաց նամակը՝ ուղղված պաշտպանության նախարարին: Ազատամարտիկը, ներկայացնելով իր անցած մարտական ուղին, նշել է, որ իր արյան գնով ձեռք բերած մեդալները հանձնում է պաշտպանության նախարարություն:
«Ես ինձ անապահով ու ավելորդ եմ զգում իմ հայրենիքում»,- հայտարարել է ազատամարտիկը:
Մկրտիչ Բաղդասարյանը մասնակցել է Կրկժանի, Արմենավանի, Տողի, Ջրակուսի, Մարիբեյլի, Ղոչալարի, Խոջալուի, Շուշիի, Լաչինի միջանցքի, Քարինտակի, Կիչանի, Սրխավենդի, Մարտակերտի և Հադրութի մարտական գործողություններին:
Նորմալ պետության մեջ այսպիսի կենսագրություն ունեցող քաղաքացին միայն հարգանքի ու պատվի կարժանանար, կստանար այնպիսի բարձր թոշակ և ապահովված կլիներ կեցության այնպիսի պայմաններով, ինչին արժանի է իր երկրի համար արյուն թափած ազատամարտիկը: Իսկ այսօր նա ահազանգում է իր առողջության վերականգնման անհրաժեշտության և իր ու իր ընտանիքի՝ հանիրավի անտեսված լինելու մասին:
Իսկ այսօրինակ ահազանգերն արդեն դժվար է ներկայացնել որպես «թշնամու ջրաղացին ջուր լցնելու փորձ»:
Թագուհի ՀԱԿՈԲՅԱՆ